donderdag, november 24, 2005:

Kokstra Kort: A-Ha, Depeche Mode, Trey A. Trey Anastasio - Shine (2005) [ luister ] Omdat ik de laatste moest afkorten, (want anders krijg je een lelijke titel van twee regels, bah) begin ik daar gewoon mee. De brave borst heet Trey Anastasio en hij lijkt een beetje op Eric Clapton. Zijn volledige naam is Ernest Guiseppe Anastasio III en ja, dan kies je natuurlijk voor Trey Anastasio. Als je meer wilt weten zoek je het zelf maar op. Zijn nieuwste album Shine klinkt erg vrolijk, springerig en zomers. Past niet echt bij deze tijd van het jaar, maar de nummers klinken goed! Met veel energie opent het album met Shine en Tuesday, maar zelfs bij de iets rustigere nummers als Invisible en Wherever You Find It gaat er gelukkig niks verloren van de energie. Luister ook zeker eens naar Air Said To Me en Sweet Dreams Melinda. Een fris album, maar soms niet erg origineel. A-Ha - Analogue (2005) [ luister ] Jaaaa, die clip, weet je wel! Met dat getekende enzo, en dan weer echt. Jaaa... Je hoort de mensen er nu soms nog over, Take On Me van A-Ha. Dat was 1985, maar zijn de heren in 2005 Nog vernieuwend? Nee. Vernieuwend niet, maar nog wel eigentijds. Een uitzondering is het eerste nummer, Celice. Aparte gitaren en een aparte melodie, maar erg mooi gedaan. Maar dan de rest van het album. Neem Don't Do Me Any Favours, Analogue of Cosy Prisons. In het laatste nummer wordt het goed verwoord: "Soon forgotten". Leuk, maar niet meer dan dat, het zijn niet echt nummers die dagenlang in je hoofd blijven zitten. Middenin het album kom je dan Halfway Through The Tour tegen en daarna gaat het snel bergafwaarts met erg saaie en te lange nummers als The Fine Blue Line. Leuk voor op een crematie, dat dan weer wel. Hm, als je nu terugkijkt zijn die eerste nummers toch zo slecht nog niet... Depeche Mode - Playing The Angel (2005) [ luister ] Tijd voor nog meer oude rotten, Depeche Mode ken je vast wel van Enjoy The Silence, waar vorig jaar nog een remix van uitkwam, of anders wel van I Just Can't Get Enough. Verwacht zulke frivoligheid niet op Playing The Angel, want tegenwoordig zijn de heren bezig met muziek met een donker sausje. Op tijden niet verkeerd. Het klinkt onheilspellend, soms donker, maar toch ook weer licht. A Pain That I'm Used To klinkt erg hard. John The Revelator weer agressief. Suffer Well is niet eens goed te beschrijven, maar stiekem klinken deze tracks toch wel lekker. Rust in de tent met Precious, het beste nummer van dit album. Punt. Het doet trouwens wel denken aan een SM-kelder, daar is zulke muziek wel geschikt voor, dunkt me. Het album vervolgt met iets te experimentele nummers, Introspectre en Lillian, niet geheel mijn kop thee. Twee van de bandleden hebben elkaar ontmoet op de plaatselijke bijbelclub trouwens, maar of dat ergens mee te maken heeft... Kokstra schreef dit, om 13:59